Uwaga!
Zadzwoń - 503 470 580
Adres e-mail - biuro@udzialy.waw.pl
piątek, 5 sierpnia 2016
Uwaga! Kupię udziały w nieruchomościach
Uwaga!
Zadzwoń - 503 470 580
Adres e-mail - biuro@udzialy.waw.pl
Porady eksperta
Niegodność dziedziczenia – instytucja regulowana
przez art. 928 IV księgi Kodeksu cywilnego (prawo spadkowe).
Spadkobiercę wyłączonego od dziedziczenia z powodu uznania za niegodnego
dziedziczenia, traktuje się w taki sposób, jak gdyby nie dożył otwarcia
spadku.
Uznanie za niegodnego dziedziczenia może być dokonane wyłącznie przez sąd i tylko w przypadkach, kiedy spadkobierca[1]:
Jeżeli jednak spadkodawca przebaczy spadkobiercy, który mógłby na podstawę ww. przesłanek zostać uznany za niegodnego dziedziczenia, to spadkobierca taki nie może zostać uznany za niegodnego[3]. Jeżeli natomiast przebaczenie nastąpiło w chwili, kiedy spadkodawca nie miał zdolności do czynności prawnych, to przebaczenie takie jest skuteczne, pod warunkiem, że nastąpiło ono z dostatecznym rozeznaniem[4].
Spadkobierca wyłączony od dziedziczenia z powodu uznania za niegodnego dziedziczenia jest traktowany w taki sposób, jak gdyby nie dożył otwarcia spadku[5]. Przyjęta w ten sposób fikcja prawna nie wyklucza dziedziczenia po zmarłym spadkodawcy przez osoby uprawnione do dziedziczenia po osobie uznanej za niegodną dziedziczenia. Tytułem przykładu: jeżeli uprawniony do dziedziczenia po spadkodawcy jego syn zostanie uznany za niegodnego dziedziczenia, po spadkodawcy dziedziczą jego małżonka i zstępni lub w ich braku, inni spadkobiercy.
Zapraszam do kontaktu -
Uznanie za niegodnego dziedziczenia może być dokonane wyłącznie przez sąd i tylko w przypadkach, kiedy spadkobierca[1]:
- dopuścił się umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciw spadkodawcy;
- podstępem lub groźbą nakłonił spadkodawcę do sporządzenia lub odwołania testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu jednej z powyższych czynności;
- umyślnie ukrył lub zniszczył testament spadkodawcy, podrobił lub przerobił jego testament albo świadomie skorzystał z testamentu przez kogoś podrobionego lub przerobionego.
Jeżeli jednak spadkodawca przebaczy spadkobiercy, który mógłby na podstawę ww. przesłanek zostać uznany za niegodnego dziedziczenia, to spadkobierca taki nie może zostać uznany za niegodnego[3]. Jeżeli natomiast przebaczenie nastąpiło w chwili, kiedy spadkodawca nie miał zdolności do czynności prawnych, to przebaczenie takie jest skuteczne, pod warunkiem, że nastąpiło ono z dostatecznym rozeznaniem[4].
Spadkobierca wyłączony od dziedziczenia z powodu uznania za niegodnego dziedziczenia jest traktowany w taki sposób, jak gdyby nie dożył otwarcia spadku[5]. Przyjęta w ten sposób fikcja prawna nie wyklucza dziedziczenia po zmarłym spadkodawcy przez osoby uprawnione do dziedziczenia po osobie uznanej za niegodną dziedziczenia. Tytułem przykładu: jeżeli uprawniony do dziedziczenia po spadkodawcy jego syn zostanie uznany za niegodnego dziedziczenia, po spadkodawcy dziedziczą jego małżonka i zstępni lub w ich braku, inni spadkobiercy.
Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.waw.pl
Porady eksperta
Dziedziczenie ustawowe – dziedziczenie według
przepisów prawa spadkowego, mające miejsce, gdy spadkodawca nie
sporządził testamentu lub testament jest nieważny albo gdy osoby
powołane do dziedziczenia nie chcą lub nie mogą być spadkobiercami.
Dziedziczenie ustawowe może odnosić się do całego spadku albo do jego
części. Reguły dziedziczenia ustawowego opierają się na stosunku
pokrewieństwa, małżeństwa lub przysposobienia.
W Polsce dziedziczenie ustawowe jest regulowane przepisami Kodeksu cywilnego w księdze czwartej pt. “Spadki”[1].
Należy tu zwrócić uwagę na art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi: “Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym”. Tak więc połowa majątku pozostaje przy żyjącym współmałżonku jako jego dotychczasowa własność, a masę spadkową tworzy druga połowa majątku wspólnego, o ile nie zaszły okoliczności z § 2 tego artykułu.
Ostatnie zmiany w kręgu spadkobierców ustawowych zostały dokonane na podstawie ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2009 r. Nr 79, poz. 662). W ramach przedmiotowej nowelizacji krąg spadkobierców ustawowych został poszerzony o pasierbów[2].
W pierwszej kolejności do spadku zostają powołane dzieci spadkodawcy oraz małżonek. Dziedziczą oni w częściach równych. Jednak ułamkowa część spadku przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż ¼. Oznacza to, że jeśli mąż pozostawił po sobie żonę i dwoje dzieci, to wszyscy otrzymają po 1/3 spadku. Jeśli jednak pozostawiłby żonę i czworo dzieci, to żona otrzyma ¼ spadku a czworo dzieci pozostałe ¾ spadku.
Gdy dziecko spadkodawcy nie dożywa otwarcia spadku, jego udział spadkowy przypada jego dzieciom w częściach równych. Czyli w momencie, gdy spadkodawca pozostawia żonę, dwie córki oraz dwoje wnucząt po wcześniej zmarłym synu; to żona dziedziczy ¼ spadku, obie córki po ¼ spadku, zaś oboje wnucząt pozostałą ¼ część spadku, która przypadałaby na syna spadkodawcy.
We współczesnym prawie – w przeciwieństwie, np. do prawa XIX-wiecznego – zniesiono dyskryminację dzieci nieślubnych i narodzonych wskutek kazirodztwa. Dlatego też dzieci ze związków pozamałżeńskich, czy kazirodczych zachowują pełne prawa spadkobierców[3].
W sytuacji, gdy spadkodawca nie pozostawił zstępnych (dzieci naturalnych i przysposobionych), do spadku zostają powołani jego małżonek oraz jego rodzice. Udział każdego z rodziców, który dziedziczy wraz z małżonkiem, wynosi ¼ spadku. Kodeks w art. 932 § 2 uprzywilejowuje matkę spadkodawcy w sytuacji, gdy nie zostało ustalone ojcostwo. W takim przypadku bowiem dziedziczy ona ½ spadku a małżonek pozostałą połowę. Rodzice przejmują cały spadek w razie, gdy spadkodawca nie pozostawił ani dzieci, ani małżonka.
Kolejno art. 932 § 4 mówi, iż w razie, gdy jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, to w jego miejsce wchodzi rodzeństwo spadkodawcy, dziedzicząc część przypadającą rodzicowi w częściach równych. Zarazem – wedle art. 933 – udział małżonka, który dziedziczy wraz z rodzicami, rodzeństwem, czy zstępnymi rodzeństwa współmałżonka, zawsze wynosi połowę spadku. W ten sposób przepisy chronią interes małżonka, który w czasie życia spadkodawcy przyczyniał się do wzrostu jego majątku (majątku, który potem wszedł w skład spadku).
Czyli w przypadku, gdy mąż pozostawia żonę a oboje jego rodzice żyją; to połowę spadku po nim obejmują rodzice a połowę wdowa. Jeśli umiera mąż, pozostawiając żonę a żyje jego matka oraz trzy siostry; to ½ spadku przypada żonie, ¼ matce, ¼ trzem siostrom.
Podział spadku komplikuje się w sytuacji, gdy do dziedziczenia powołani zostają zstępni rodzeństwa. Taka sytuacja ma miejsce, gdy jedno z rodzeństwa, mające prawo do spadku, nie żyje. Na przykład: zmarły mąż miał żonę, matkę, dwie siostry oraz dwóch bratanków po zmarłym wcześniej bracie. W tej sytuacji ½ spadku dziedziczy żona, ¼ matka, zaś ¼ dwie siostry oraz dwóch bratanków, którzy wchodzą w miejsce zmarłego uprzednio brata spadkodawcy. Wówczas udział sióstr wynosi 1/3 z ¼, a udział bratanków ½ z 1/3 z ¼.
Wreszcie małżonek spadkodawcy obejmuje całość spadku, w razie gdy zmarły małżonek nie posiadał ani rodziców, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa (siostrzeńców, bratanków, siostrzenice, bratanice itp.). Jednakże małżonek nie może dziedziczyć, jeśli spadkodawca wystąpił za życia o orzeczenie rozwodu lub separacji, a żądania te były uzasadnione. Owo wyłączenie następuje na mocy orzeczenia sądu. Wyłączenia może żądać każdy z pozostałych spadkobierców ustawowych, którzy zostali powołani do dziedziczenia w zbiegu z małżonkiem. Termin do wytoczenia powyższego powództwa, to 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o otwarciu spadku, jednakże nie dalej niż 1 rok od otwarcia spadku. Małżonek nie może dziedziczyć na podstawie ustawy także wtedy gdy pozostawał w separacji ze spadkodawcą.
W następnej kolejności do spadku zostają powołani dziadkowie spadkodawcy. Dziedziczą oni spadek tylko wówczas, gdy spadkodawca nie miał ani małżonka, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa. W sytuacji, gdy w chwili otwarcia spadku żyją wszyscy dziadkowie (łącznie cztery osoby), to dziedziczą w częściach równych. Jeśli natomiast, któreś z dziadków nie dożyje otwarcia spadku, to udział spadkowy przypada jego zstępnym (dalszym krewnym spadkodawcy). Jeżeli zaś któreś z dziadków nie posiadało potomstwa, to udział tej osoby przypada pozostałym dziadkom (na zasadzie przyrostu) (art. 934 Kodeksu cywilnego).
Do Kodeksu wprowadzono również art. 934¹. Zgodnie z nim do dziedziczenia mogą być powołane dzieci małżonka spadkodawcy (pasierbowie), ale tylko te, których oboje rodziców nie dożyło otwarcia spadku. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy spadkodawca nie miał rodziców, rodzeństwa, ani krewnych. Podstawę dziedziczenia pasierbów stanowi formalny stosunek powinowactwa, powstający z chwilą zawarcia przez rodzica pasierba - spadkobiercy małżeństwa ze spadkodawcą. Dziedziczenie pasierbów nie jest zależne od więzi uczuciowej łączącej ich ze spadkodawcą lub brakiem istnienia tejże więzi[4].
Gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy dziedziczy wówczas, gdy spadkodawca nie pozostawił żadnych osób powołanych do spadku z ustawy. Jeżeli natomiast ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy nie da się ustalić lub spadkodawca zamieszkiwał i zmarł za granicą, to spadek przypada Skarbowi Państwa (art. 935 KC).
Zapraszam do kontaktu -
W Polsce dziedziczenie ustawowe jest regulowane przepisami Kodeksu cywilnego w księdze czwartej pt. “Spadki”[1].
Należy tu zwrócić uwagę na art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi: “Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym”. Tak więc połowa majątku pozostaje przy żyjącym współmałżonku jako jego dotychczasowa własność, a masę spadkową tworzy druga połowa majątku wspólnego, o ile nie zaszły okoliczności z § 2 tego artykułu.
Krąg spadkobierców
Kodeks cywilny w artykułach 931 – 935 zalicza do spadkobierców ustawowych: zstępnych, małżonka, rodziców, rodzeństwo i zstępnych rodzeństwa spadkodawcy, dziadków, pasierbów, gminę oraz Skarb Państwa.Ostatnie zmiany w kręgu spadkobierców ustawowych zostały dokonane na podstawie ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2009 r. Nr 79, poz. 662). W ramach przedmiotowej nowelizacji krąg spadkobierców ustawowych został poszerzony o pasierbów[2].
Kolejność dziedziczenia ustawowego
Polskie prawo spadkowe określa kolejność w jakiej spadkobiercy ustawowi są powoływani do spadku.W pierwszej kolejności do spadku zostają powołane dzieci spadkodawcy oraz małżonek. Dziedziczą oni w częściach równych. Jednak ułamkowa część spadku przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż ¼. Oznacza to, że jeśli mąż pozostawił po sobie żonę i dwoje dzieci, to wszyscy otrzymają po 1/3 spadku. Jeśli jednak pozostawiłby żonę i czworo dzieci, to żona otrzyma ¼ spadku a czworo dzieci pozostałe ¾ spadku.
Gdy dziecko spadkodawcy nie dożywa otwarcia spadku, jego udział spadkowy przypada jego dzieciom w częściach równych. Czyli w momencie, gdy spadkodawca pozostawia żonę, dwie córki oraz dwoje wnucząt po wcześniej zmarłym synu; to żona dziedziczy ¼ spadku, obie córki po ¼ spadku, zaś oboje wnucząt pozostałą ¼ część spadku, która przypadałaby na syna spadkodawcy.
We współczesnym prawie – w przeciwieństwie, np. do prawa XIX-wiecznego – zniesiono dyskryminację dzieci nieślubnych i narodzonych wskutek kazirodztwa. Dlatego też dzieci ze związków pozamałżeńskich, czy kazirodczych zachowują pełne prawa spadkobierców[3].
W sytuacji, gdy spadkodawca nie pozostawił zstępnych (dzieci naturalnych i przysposobionych), do spadku zostają powołani jego małżonek oraz jego rodzice. Udział każdego z rodziców, który dziedziczy wraz z małżonkiem, wynosi ¼ spadku. Kodeks w art. 932 § 2 uprzywilejowuje matkę spadkodawcy w sytuacji, gdy nie zostało ustalone ojcostwo. W takim przypadku bowiem dziedziczy ona ½ spadku a małżonek pozostałą połowę. Rodzice przejmują cały spadek w razie, gdy spadkodawca nie pozostawił ani dzieci, ani małżonka.
Kolejno art. 932 § 4 mówi, iż w razie, gdy jedno z rodziców nie dożyło otwarcia spadku, to w jego miejsce wchodzi rodzeństwo spadkodawcy, dziedzicząc część przypadającą rodzicowi w częściach równych. Zarazem – wedle art. 933 – udział małżonka, który dziedziczy wraz z rodzicami, rodzeństwem, czy zstępnymi rodzeństwa współmałżonka, zawsze wynosi połowę spadku. W ten sposób przepisy chronią interes małżonka, który w czasie życia spadkodawcy przyczyniał się do wzrostu jego majątku (majątku, który potem wszedł w skład spadku).
Czyli w przypadku, gdy mąż pozostawia żonę a oboje jego rodzice żyją; to połowę spadku po nim obejmują rodzice a połowę wdowa. Jeśli umiera mąż, pozostawiając żonę a żyje jego matka oraz trzy siostry; to ½ spadku przypada żonie, ¼ matce, ¼ trzem siostrom.
Podział spadku komplikuje się w sytuacji, gdy do dziedziczenia powołani zostają zstępni rodzeństwa. Taka sytuacja ma miejsce, gdy jedno z rodzeństwa, mające prawo do spadku, nie żyje. Na przykład: zmarły mąż miał żonę, matkę, dwie siostry oraz dwóch bratanków po zmarłym wcześniej bracie. W tej sytuacji ½ spadku dziedziczy żona, ¼ matka, zaś ¼ dwie siostry oraz dwóch bratanków, którzy wchodzą w miejsce zmarłego uprzednio brata spadkodawcy. Wówczas udział sióstr wynosi 1/3 z ¼, a udział bratanków ½ z 1/3 z ¼.
Wreszcie małżonek spadkodawcy obejmuje całość spadku, w razie gdy zmarły małżonek nie posiadał ani rodziców, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa (siostrzeńców, bratanków, siostrzenice, bratanice itp.). Jednakże małżonek nie może dziedziczyć, jeśli spadkodawca wystąpił za życia o orzeczenie rozwodu lub separacji, a żądania te były uzasadnione. Owo wyłączenie następuje na mocy orzeczenia sądu. Wyłączenia może żądać każdy z pozostałych spadkobierców ustawowych, którzy zostali powołani do dziedziczenia w zbiegu z małżonkiem. Termin do wytoczenia powyższego powództwa, to 6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o otwarciu spadku, jednakże nie dalej niż 1 rok od otwarcia spadku. Małżonek nie może dziedziczyć na podstawie ustawy także wtedy gdy pozostawał w separacji ze spadkodawcą.
W następnej kolejności do spadku zostają powołani dziadkowie spadkodawcy. Dziedziczą oni spadek tylko wówczas, gdy spadkodawca nie miał ani małżonka, ani rodzeństwa, ani zstępnych rodzeństwa. W sytuacji, gdy w chwili otwarcia spadku żyją wszyscy dziadkowie (łącznie cztery osoby), to dziedziczą w częściach równych. Jeśli natomiast, któreś z dziadków nie dożyje otwarcia spadku, to udział spadkowy przypada jego zstępnym (dalszym krewnym spadkodawcy). Jeżeli zaś któreś z dziadków nie posiadało potomstwa, to udział tej osoby przypada pozostałym dziadkom (na zasadzie przyrostu) (art. 934 Kodeksu cywilnego).
Do Kodeksu wprowadzono również art. 934¹. Zgodnie z nim do dziedziczenia mogą być powołane dzieci małżonka spadkodawcy (pasierbowie), ale tylko te, których oboje rodziców nie dożyło otwarcia spadku. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy spadkodawca nie miał rodziców, rodzeństwa, ani krewnych. Podstawę dziedziczenia pasierbów stanowi formalny stosunek powinowactwa, powstający z chwilą zawarcia przez rodzica pasierba - spadkobiercy małżeństwa ze spadkodawcą. Dziedziczenie pasierbów nie jest zależne od więzi uczuciowej łączącej ich ze spadkodawcą lub brakiem istnienia tejże więzi[4].
Gmina ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy dziedziczy wówczas, gdy spadkodawca nie pozostawił żadnych osób powołanych do spadku z ustawy. Jeżeli natomiast ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy nie da się ustalić lub spadkodawca zamieszkiwał i zmarł za granicą, to spadek przypada Skarbowi Państwa (art. 935 KC).
Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.waw.pl
Porady eksperta
Akt notarialny – szczególna forma dokumentu
urzędowego potwierdzającego dokonanie określonej czynności prawnej. Akt
notarialny zostaje sporządzony, jeżeli wymagają tego przepisy prawa lub
wynika to z woli stron. Niedochowanie formy aktu notarialnego w
sytuacji, gdy wymaga tego prawo, powoduje bezskuteczność czynności
prawnej (np. sprzedaży nieruchomości) i jej nieważność (nieruchomość nie
przejdzie na nabywcę) (zob. lex perfecta).
Do sporządzania aktów notarialnych uprawniony jest notariusz oraz – pod warunkiem uzyskania od Ministra Sprawiedliwości pisemnego upoważnienia wydanego na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych – polski konsul[1]
Tryb sporządzania i postępowania z aktami notarialnymi określają, według prawa polskiego, artykuły 91-95 ustawy Prawo o notariacie. Akt notarialny powinien być sporządzony w języku polskim i zawierać:
Oryginały aktów notarialnych nie mogą być wydawane poza miejsce ich przechowywania (kancelarię notarialną), natomiast stronom oraz innym osobom uprawnionym wydaje się wypisy aktu notarialnego, które mają moc prawną oryginału. Wypis powinien być dosłownym powtórzeniem oryginału. Wypis podpisuje notariusz i opatruje pieczęcią, a wypis mający więcej niż jeden arkusz powinien być ponumerowany, połączony, parafowany i spojony pieczęcią.
Formy aktu notarialnego wymagają m.in.:
W formie aktu notarialnego może, ale nie musi, być sporządzony testament (art. 950 kc).
Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę aktu notarialnego, czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna (art. 73 § 2 kc).
Zapraszam do kontaktu -
Do sporządzania aktów notarialnych uprawniony jest notariusz oraz – pod warunkiem uzyskania od Ministra Sprawiedliwości pisemnego upoważnienia wydanego na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych – polski konsul[1]
Tryb sporządzania i postępowania z aktami notarialnymi określają, według prawa polskiego, artykuły 91-95 ustawy Prawo o notariacie. Akt notarialny powinien być sporządzony w języku polskim i zawierać:
- dzień, miesiąc i rok sporządzenia aktu, a w razie potrzeby lub na żądanie strony – godzinę i minutę rozpoczęcia i podpisania aktu
- miejsce sporządzenia aktu
- imię, nazwisko i siedzibę kancelarii notariusza, a jeżeli akt sporządził zastępca notariusza – nadto imię i nazwisko zastępcy
- imiona, nazwiska, imiona rodziców i miejsce zamieszkania osób fizycznych, nazwę i siedzibę osób prawnych lub innych podmiotów biorących udział w akcie, imiona, nazwiska i miejsce zamieszkania osób działających w imieniu osób prawnych, ich przedstawicieli lub pełnomocników, a także innych osób obecnych przy sporządzaniu aktu
- oświadczenia stron, z powołaniem się w razie potrzeby na okazane przy akcie dokumenty
- stwierdzenie, na żądanie stron, faktów i istotnych okoliczności, które zaszły przy spisywaniu aktu
- stwierdzenie, że akt został odczytany, przyjęty i podpisany
- podpisy biorących udział w akcie oraz osób obecnych przy sporządzaniu aktu
- podpis notariusza.
Oryginały aktów notarialnych nie mogą być wydawane poza miejsce ich przechowywania (kancelarię notarialną), natomiast stronom oraz innym osobom uprawnionym wydaje się wypisy aktu notarialnego, które mają moc prawną oryginału. Wypis powinien być dosłownym powtórzeniem oryginału. Wypis podpisuje notariusz i opatruje pieczęcią, a wypis mający więcej niż jeden arkusz powinien być ponumerowany, połączony, parafowany i spojony pieczęcią.
Formy aktu notarialnego wymagają m.in.:
- umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości i umowa przenosząca własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości (art. 158 kc)
- umowa o przedłużenie wieczystego użytkowania (art. 236 § 3 kc)
- umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa wieczystego użytkowania i umowa przenosząca to prawo (art. 237 w zw. z art. 158 kc)
- oświadczenie darczyńcy przy umowie darowizny (art. 890 § 1 kc)
- umowa o dział spadku, w skład którego wchodzi nieruchomość (art. 1037 § 2 kc)
- zrzeczenie się dziedziczenia przez przyszłego spadkobiercę ustawowego i uchylenie tego zrzeczenia (art. 1048 i 1050 kc)
- umowa spółki komandytowej (art. 106 kodeksu spółek handlowych), statut spółki komandytowo-akcyjnej (art. 131 ksh), umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 157 § 2 ksh), statut spółki akcyjnej (art. 301 § 2 ksh)
- umowa zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.
W formie aktu notarialnego może, ale nie musi, być sporządzony testament (art. 950 kc).
Jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę aktu notarialnego, czynność dokonana bez zachowania tej formy jest nieważna (art. 73 § 2 kc).
Zapraszam do kontaktu -
tel. 503 470 580
email. biuro@udzialy.waw.pl
sobota, 23 lipca 2016
O Nieruchomości
Nieruchomość – jeden z rodzajów rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego.
Nieruchomości piętra w Kodeksie Napoleona
Kodeks Napoleona poza nieruchomościami gruntowymi wyróżniał również odrębną własność pięter budynku. Na mocy przepisów intertemporalnych własność takich nieruchomości pozostała zachowana. Mogą więc na jego podstawie istnieć do dziś niepodzielone nieruchomości piętra.
Pojęcie nieruchomości w polskim systemie prawnym
Ujęcie prawa cywilnego
Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu Cywilnego (k.c.), „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”. Wyodrębnienie nieruchomości winno się odbyć pod względem prawnym (własnościowym) i fizycznym (w odniesieniu do gruntów – geodezyjnym).
Ujęcie wieczystoksięgowe
W myśl zapisów 24 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - „nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej, dla której urządzono księgę wieczystą’'. Fakt utworzenia dla nieruchomości odrębnej księgi wieczystej jest wymogiem formalnym jej wyodrębnienia. „Księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości”. Jednak, w ramach jednej księgi wieczystej mogą by ujawnione działki, które niekoniecznie muszą spełniać warunki określone w przytoczonym powyżej art. 46 § 1 k.c. Podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane katastru nieruchomości.
Rodzaje nieruchomości w polskim systemie prawnym
Kodeks cywilny nie definiuje wprost jednego pojęcia nieruchomości, lecz wskazuje na trzy jej rodzaje. W myśl przytoczonej definicji cywilnoprawnej, nieruchomości dzielimy na:
nieruchomości gruntowe – "nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty),..."
nieruchomości budynkowe – "... budynki trwale z gruntem związane..., jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności."
części budynków (określane nieruchomościami lokalowymi) – "... części budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności."
Nieruchomości gruntowe
Podstawowym rodzajem nieruchomości są nieruchomości gruntowe (grunty) którymi są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności. Znajdujące się na nich i trwale z nimi związane budynki, inne urządzenia i rośliny, jak również prawa związane z własnością nieruchomości są częściami składowymi danej nieruchomości gruntowej. Mogą być przedmiotem odrębnej własności jako nieruchomości lokalowe. Paremia łac. superficies solo cedit oznacza, iż w razie sporu domniemywa się, iż budynek posadowiony przez osobę niebędącą właścicielem na cudzym gruncie należy do właściciela gruntu.
Od zasady tej istnieją wyjątki. Jako osobne od gruntu nieruchomości mogą zostać wyodrębnione budynki (nieruchomość budynkowa) lub części takich budynków (lokale - nieruchomość lokalowa) – w przypadkach i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Wtedy stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi jest związana przymusowa współwłasność nieruchomości gruntowej, na której są posadowione właściwe budynki. W Polsce występują jedynie wyżej opisane nieruchomości.
Rodzaje nieruchomości gruntowych
Nieruchomość rolna
Szczególnym rodzajem nieruchomości gruntowej jest nieruchomość rolna. Kodeks cywilny definiuje pojęcie "nieruchomości rolnej", ale w tym przypadku mamy do czynienia ze sposobem użytkowania nieruchomości a nie jej rodzajem. To nie rodzaj nieruchomości decyduje o zakwalifikowaniu jej do nieruchomości rolnej, ale sposób jej użytkowania – "które są lub mogą być wykorzystane do prowadzenia działalności rolnej...". W polskim prawie istnieje kilka definicji nieruchomości rolnych. Najszerzej wykorzystywana jest definicja zawarta w ustawie o podatku rolnym. Również i pojęcie gospodarstwa rolnego jest definiowane w k.c i w ustawie po podatku rolnym w sposób różny.
Nieruchomość jako taka jest pojęciem szerokim i trudnym do zdefiniowania, stąd takie rozbieżności. Ponieważ w owych aktach definicję określają pewne kryteria, które muszą być spełnione, by mówić o takim lub innym rodzaju nieruchomości i owe kryteria nieco się zmieniają w zależności od tego do czego służy dana definicja.
Nieruchomości budynkowe
W polskim ustawodawstwie istnieje pojęcie nieruchomości budynkowej. Dotyczy ono pewnego stanu prawnego (a właściwie tytułu prawnego do gruntu), mianowicie prawa użytkowania wieczystego– prawo to jest prawem celowym, terminowym i odpłatnym i nie znajduje ono swego odpowiednika w ustawodawstwie krajów "starej Unii". Prawo użytkowania wieczystego dotyczy jedynie gruntu, który jest przedmiotem własności jednostek samorządu terytorialnego lub Skarbu Państwa. Zgodnie z Ustawą o gospodarce nieruchomościami nieruchomość zostaje oddana w użytkowanie wieczyste z jednoczesnym obowiązkiem wykupienia przez użytkownika wieczystego znajdujących się na tym gruncie budynków i urządzeń. Stąd owa nieruchomość budynkowa – ponieważ w przypadku nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczystej mamy do czynienia z następującym stanem prawnym – grunt jest w użytkowaniu wieczystym natomiast budynki i urządzenia, będące jego częścią składową, stanowią własność użytkownika wieczystego, ponieważ musi on je wykupić w związku z objęciem gruntu w użytkowanie wieczyste. Mimo odrębnej własności gruntu i budynku nieruchomość posiada jedną księgę wieczystą, a jedynie w dziale drugim tej księgi zamieszcza się informację, że wpisy dotyczą użytkowania wieczystego.
Prawo to zostało wprowadzone pod koniec lat 60. w celu zwiększenia dynamiki rozwoju rynku nieruchomości mieszkalnych (zwiększenia podaży lokali mieszkalnych) głównie wielorodzinnych – poprzez zwiększenia ilości budowanych bloków mieszkalnych.
Podstawowe kwestie prawne użytkowania wieczystego reguluje kodeks cywilny oraz ustawa o gospodarce nieruchomościami. Odrębna własność budynków jest prawem związanym z prawem użytkowania wieczystego i nie może trwać po wygaśnięciu tego prawa.
Nieruchomości lokalowe
Następnym rodzajem nieruchomości są tzw. nieruchomości lokalowe – powstają one na podstawie ustawy o lokalu mieszkalnym. Nieruchomość lokalowa jest lokalem mieszkalnym (lub lokalem o innym przeznaczeniu), który w wyniku wyodrębnienia na zasadach określonych w ww. ustawie przekształca się w tzw. nieruchomość lokalową. By powstała własność nieruchomości lokalowej niezbędny jest wpis tej własności w księdze wieczystej. Wyodrębnienie wiąże się z koniecznością założenia księgi wieczystej i dokonanie w niej wpisu własności. Z własnością nieruchomości lokalowej wiążę się tzw. udział w nieruchomości wspólnej którą stanowi grunt i części budynku służące wszystkim właścicielom lokali. Współwłasność ta jest współwłasnością w częściach ułamkowych i jednocześnie przymusową, nie można żądać jej zniesienia póki trwa odrębna własność lokali. Do lokali mogą przynależeć pomieszczenia przynależne (komórki, strychy, garaże), choćby nie przylegały do budynku, ale muszą być umiejscowione na nieruchomości, której część składowa stanowi budynek, z którego wyodrębniono ów lokal.
Zakup nieruchomości
Umowa sprzedaży nieruchomości (w przeciwieństwie do ruchomości albo zwierząt) wymaga zachowania formy aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Zakup nieruchomości w Polsce przez cudzoziemców wymaga zezwolenia ministra spraw wewnętrznych i administracji. Nie dotyczy to jednak zakupu mieszkań.
Nieruchomości piętra w Kodeksie Napoleona
Kodeks Napoleona poza nieruchomościami gruntowymi wyróżniał również odrębną własność pięter budynku. Na mocy przepisów intertemporalnych własność takich nieruchomości pozostała zachowana. Mogą więc na jego podstawie istnieć do dziś niepodzielone nieruchomości piętra.
Pojęcie nieruchomości w polskim systemie prawnym
Ujęcie prawa cywilnego
Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu Cywilnego (k.c.), „nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności”. Wyodrębnienie nieruchomości winno się odbyć pod względem prawnym (własnościowym) i fizycznym (w odniesieniu do gruntów – geodezyjnym).
Ujęcie wieczystoksięgowe
W myśl zapisów 24 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece - „nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej, dla której urządzono księgę wieczystą’'. Fakt utworzenia dla nieruchomości odrębnej księgi wieczystej jest wymogiem formalnym jej wyodrębnienia. „Księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości”. Jednak, w ramach jednej księgi wieczystej mogą by ujawnione działki, które niekoniecznie muszą spełniać warunki określone w przytoczonym powyżej art. 46 § 1 k.c. Podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane katastru nieruchomości.
Rodzaje nieruchomości w polskim systemie prawnym
Kodeks cywilny nie definiuje wprost jednego pojęcia nieruchomości, lecz wskazuje na trzy jej rodzaje. W myśl przytoczonej definicji cywilnoprawnej, nieruchomości dzielimy na:
nieruchomości gruntowe – "nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty),..."
nieruchomości budynkowe – "... budynki trwale z gruntem związane..., jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności."
części budynków (określane nieruchomościami lokalowymi) – "... części budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności."
Nieruchomości gruntowe
Podstawowym rodzajem nieruchomości są nieruchomości gruntowe (grunty) którymi są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności. Znajdujące się na nich i trwale z nimi związane budynki, inne urządzenia i rośliny, jak również prawa związane z własnością nieruchomości są częściami składowymi danej nieruchomości gruntowej. Mogą być przedmiotem odrębnej własności jako nieruchomości lokalowe. Paremia łac. superficies solo cedit oznacza, iż w razie sporu domniemywa się, iż budynek posadowiony przez osobę niebędącą właścicielem na cudzym gruncie należy do właściciela gruntu.
Od zasady tej istnieją wyjątki. Jako osobne od gruntu nieruchomości mogą zostać wyodrębnione budynki (nieruchomość budynkowa) lub części takich budynków (lokale - nieruchomość lokalowa) – w przypadkach i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Wtedy stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z nieruchomościami budynkowymi i lokalowymi jest związana przymusowa współwłasność nieruchomości gruntowej, na której są posadowione właściwe budynki. W Polsce występują jedynie wyżej opisane nieruchomości.
Rodzaje nieruchomości gruntowych
Nieruchomość rolna
Szczególnym rodzajem nieruchomości gruntowej jest nieruchomość rolna. Kodeks cywilny definiuje pojęcie "nieruchomości rolnej", ale w tym przypadku mamy do czynienia ze sposobem użytkowania nieruchomości a nie jej rodzajem. To nie rodzaj nieruchomości decyduje o zakwalifikowaniu jej do nieruchomości rolnej, ale sposób jej użytkowania – "które są lub mogą być wykorzystane do prowadzenia działalności rolnej...". W polskim prawie istnieje kilka definicji nieruchomości rolnych. Najszerzej wykorzystywana jest definicja zawarta w ustawie o podatku rolnym. Również i pojęcie gospodarstwa rolnego jest definiowane w k.c i w ustawie po podatku rolnym w sposób różny.
Nieruchomość jako taka jest pojęciem szerokim i trudnym do zdefiniowania, stąd takie rozbieżności. Ponieważ w owych aktach definicję określają pewne kryteria, które muszą być spełnione, by mówić o takim lub innym rodzaju nieruchomości i owe kryteria nieco się zmieniają w zależności od tego do czego służy dana definicja.
Nieruchomości budynkowe
W polskim ustawodawstwie istnieje pojęcie nieruchomości budynkowej. Dotyczy ono pewnego stanu prawnego (a właściwie tytułu prawnego do gruntu), mianowicie prawa użytkowania wieczystego– prawo to jest prawem celowym, terminowym i odpłatnym i nie znajduje ono swego odpowiednika w ustawodawstwie krajów "starej Unii". Prawo użytkowania wieczystego dotyczy jedynie gruntu, który jest przedmiotem własności jednostek samorządu terytorialnego lub Skarbu Państwa. Zgodnie z Ustawą o gospodarce nieruchomościami nieruchomość zostaje oddana w użytkowanie wieczyste z jednoczesnym obowiązkiem wykupienia przez użytkownika wieczystego znajdujących się na tym gruncie budynków i urządzeń. Stąd owa nieruchomość budynkowa – ponieważ w przypadku nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczystej mamy do czynienia z następującym stanem prawnym – grunt jest w użytkowaniu wieczystym natomiast budynki i urządzenia, będące jego częścią składową, stanowią własność użytkownika wieczystego, ponieważ musi on je wykupić w związku z objęciem gruntu w użytkowanie wieczyste. Mimo odrębnej własności gruntu i budynku nieruchomość posiada jedną księgę wieczystą, a jedynie w dziale drugim tej księgi zamieszcza się informację, że wpisy dotyczą użytkowania wieczystego.
Prawo to zostało wprowadzone pod koniec lat 60. w celu zwiększenia dynamiki rozwoju rynku nieruchomości mieszkalnych (zwiększenia podaży lokali mieszkalnych) głównie wielorodzinnych – poprzez zwiększenia ilości budowanych bloków mieszkalnych.
Podstawowe kwestie prawne użytkowania wieczystego reguluje kodeks cywilny oraz ustawa o gospodarce nieruchomościami. Odrębna własność budynków jest prawem związanym z prawem użytkowania wieczystego i nie może trwać po wygaśnięciu tego prawa.
Nieruchomości lokalowe
Następnym rodzajem nieruchomości są tzw. nieruchomości lokalowe – powstają one na podstawie ustawy o lokalu mieszkalnym. Nieruchomość lokalowa jest lokalem mieszkalnym (lub lokalem o innym przeznaczeniu), który w wyniku wyodrębnienia na zasadach określonych w ww. ustawie przekształca się w tzw. nieruchomość lokalową. By powstała własność nieruchomości lokalowej niezbędny jest wpis tej własności w księdze wieczystej. Wyodrębnienie wiąże się z koniecznością założenia księgi wieczystej i dokonanie w niej wpisu własności. Z własnością nieruchomości lokalowej wiążę się tzw. udział w nieruchomości wspólnej którą stanowi grunt i części budynku służące wszystkim właścicielom lokali. Współwłasność ta jest współwłasnością w częściach ułamkowych i jednocześnie przymusową, nie można żądać jej zniesienia póki trwa odrębna własność lokali. Do lokali mogą przynależeć pomieszczenia przynależne (komórki, strychy, garaże), choćby nie przylegały do budynku, ale muszą być umiejscowione na nieruchomości, której część składowa stanowi budynek, z którego wyodrębniono ów lokal.
Zakup nieruchomości
Umowa sprzedaży nieruchomości (w przeciwieństwie do ruchomości albo zwierząt) wymaga zachowania formy aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Zakup nieruchomości w Polsce przez cudzoziemców wymaga zezwolenia ministra spraw wewnętrznych i administracji. Nie dotyczy to jednak zakupu mieszkań.
Uwaga!
Zadzwoń - 503 470 580
Adres e-mail - biuro@udzialy.waw.pl
Nieruchomość Budynkowa
Nieruchomość budynkowa – budynek, który na podstawie przepisów szczególnych nie stanowi części składowej nieruchomości gruntowej lecz jest odrębnym od gruntu przedmiotem własności. Może powstać gdy użytkownik wieczysty wybuduje budynek na gruncie oddanym mu w użytkowanie wieczyste albo gdy użytkownik wieczysty nabędzie budynek przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.
Nieruchomość budynkowa zdefiniowana jest w art. 46 § 1 oraz art. 235 § 1 kodeksu cywilnego
Nieruchomość budynkowa zdefiniowana jest w art. 46 § 1 oraz art. 235 § 1 kodeksu cywilnego
Uwaga!
Zadzwoń - 503 470 580
Adres e-mail - biuro@udzialy.waw.pl
Nieruchomość Rolna
Nieruchomość rolna - nieruchomość gruntowa, której grunty są lub mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie, w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji sadowniczej, ogrodniczej, oraz rybnej, leśnej i pszczelarskiej. Nieruchomości te są położone poza terenem miast i posiadają określoną przez ustawodawcę powierzchnię minimalną. Taka definicja nieruchomości rolnej zawarta jest w kodeksie cywilnym. Ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego z 11 kwietnia 2003 roku zawęża tę definicję, wyłączając nieruchomości położone na obszarach przeznaczonych w planach zagospodarowania przestrzennego na cele inne niż rolne.
Uwaga!
Zadzwoń - 503 470 580
Adres e-mail - biuro@udzialy.waw.pl
Nieruchomość Leśna
Nieruchomość leśna – nieformalny termin stosowany w polskim systemie prawnym w oparciu o definicję lasu określoną w ustawie o lasach 28 września 1991 roku, jako grunt:
o zwartej powierzchni co najmniej 0,1 hektara, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym– lub przejściowo jej pozbawiony, który jest:
przeznaczony do produkcji leśnej,
rezerwatem przyrody lub częścią parku narodowego,
wpisany do rejestru zabytków
związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywanie dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.
SPRZEDAĆ CZY ZATRZYMAĆ?
http://udzialywmieszkaniu.tumblr.com
NIEZGODNI WSPÓŁWŁAŚCICIELE
http://udzialywmieszkaniu.bloog.pl
CO ZROBIĆ ZE WSPÓLNYM MIESZKANIEM?
http://udzialywmieszkaniu.blogspot.com
KIEDY WYBRAĆ SIĘ NOTARIUSZA?
https://udzialywmieszkaniu.wordpress.com
PROCEDURY SPADKOWE
http://udzialywmieszkaniu.blox.pl
DOSTAŁEM SPADEK…CO TERAZ?
http://udzialywmieszkaniu.bravesites.com
PODATKI, OPŁATY SĄDOWE, SĄD, NOTARIUSZ….
http://udzialywmieszkaniu.blog.pl
SPRZEDAĆ CZY ZATRZYMAĆ?
http://udzialywmieszkaniu.bloggg.pl
CO ROBIĆ, KOMORNIK LICYTUJE MÓJ UDZIAŁ W NIERUCHOMOŚCI
http://udzialywmieszkaniu.pinger.pl
PRZYJĘCIE ZADŁUŻONEGO SPADKU
http://udzialywmieszkaniu.soup.io
WSZYSTKO W TEMACIE DZIEDZICZENIA
http://udzialywmieszkaniu.blog.pl
CZY MY OSIĄGNIEMY W KOŃCU POROZUMIENIE?
http://udzialywmieszkaniu.bravesites.com
o zwartej powierzchni co najmniej 0,1 hektara, pokryty roślinnością leśną (uprawami leśnymi) – drzewami i krzewami oraz runem leśnym– lub przejściowo jej pozbawiony, który jest:
przeznaczony do produkcji leśnej,
rezerwatem przyrody lub częścią parku narodowego,
wpisany do rejestru zabytków
związany z gospodarką leśną, zajęty pod wykorzystywanie dla potrzeb gospodarki leśnej: budynki i budowle, urządzenia melioracji wodnych, linie podziału przestrzennego lasu, drogi leśne, tereny pod liniami energetycznymi, szkółki leśne, miejsca składowania drewna, a także wykorzystywany na parkingi leśne i urządzenia turystyczne.
SPRZEDAĆ CZY ZATRZYMAĆ?
http://udzialywmieszkaniu.tumblr.com
NIEZGODNI WSPÓŁWŁAŚCICIELE
http://udzialywmieszkaniu.bloog.pl
CO ZROBIĆ ZE WSPÓLNYM MIESZKANIEM?
http://udzialywmieszkaniu.blogspot.com
KIEDY WYBRAĆ SIĘ NOTARIUSZA?
https://udzialywmieszkaniu.wordpress.com
PROCEDURY SPADKOWE
http://udzialywmieszkaniu.blox.pl
DOSTAŁEM SPADEK…CO TERAZ?
http://udzialywmieszkaniu.bravesites.com
PODATKI, OPŁATY SĄDOWE, SĄD, NOTARIUSZ….
http://udzialywmieszkaniu.blog.pl
SPRZEDAĆ CZY ZATRZYMAĆ?
http://udzialywmieszkaniu.bloggg.pl
CO ROBIĆ, KOMORNIK LICYTUJE MÓJ UDZIAŁ W NIERUCHOMOŚCI
http://udzialywmieszkaniu.pinger.pl
PRZYJĘCIE ZADŁUŻONEGO SPADKU
http://udzialywmieszkaniu.soup.io
WSZYSTKO W TEMACIE DZIEDZICZENIA
http://udzialywmieszkaniu.blog.pl
CZY MY OSIĄGNIEMY W KOŃCU POROZUMIENIE?
http://udzialywmieszkaniu.bravesites.com
Subskrybuj:
Posty (Atom)